Bezpłatne porady na blogu

przez

Czy szukasz praktycznych wskazówek dotyczących pisania? Chcesz doskonalić swoje umiejętności, ale nie wiesz, od czego zacząć? Nasz blog jest dla Ciebie!

Nasz blog jest zasobem pełnym bezpłatnych porad, artykułów i przewodników, które pomogą Ci w pisaniu. Od zasad tworzenia przekonujących treści marketingowych, przez strategie redakcyjne, aż po porady dotyczące poprawy gramatyki i stylu – nasz blog jest Twoim centrum wiedzy o pisaniu.

To, co wyróżnia nasz blog, to fakt, że wszystkie nasze porady są praktyczne, sprawdzone i oparte na doświadczeniu. Nasz zespół składa się z doświadczonych pisarzy, którzy codziennie tworzą treści na różne potrzeby i dla różnych odbiorców. Chcemy dzielić się naszym doświadczeniem, aby pomóc Ci stawać się lepszym pisarzem.

Co więcej, nasz blog jest aktualizowany regularnie, więc zawsze znajdziesz tu coś nowego do nauczenia się. I oczywiście, jeśli masz pytania lub potrzebujesz dodatkowej pomocy, zawsze jesteśmy tutaj, aby Ci pomóc.

Odśwież swoją wiedzę o pisaniu i odkryj nowe strategie, które pomogą Ci tworzyć lepsze teksty. Przejrzyj nasz blog już dzisiaj i zobacz, jak możemy Ci pomóc w osiągnięciu Twoich celów pisarskich!

Pisanie prac jest procesem długotrwałym oraz czasochłonnym.  Wymaga posiadania fachowej wiedzy ze specjalistycznej dziedziny , doświadczenia w temacie oraz „lekkiego pióra”. Dzięki współpracy z 12 redaktorami mamy to wszystko. Na swoim blogu udzielamy kompleksowych rad :

  • jak napisać pracę dyplomową?
  • co to jest wstęp do pracy oraz zakończenie
  • jaka jest struktura pracy licencjackiej
  • czy w pracy licencjackiej przeprowadzać badania?
  • jak wykonuje się metodologię do pracy?
  • jakie są rodzaje badań?
  • jak skonstruować ankietę do pracy licencjackiej
a także setki innych pytań. Nasi redaktorzy są współautorami tego bloga i w ramach wolontariatu pomogą wszystkim studentom rozwikłać wątpliwości. Jeśli jednak pomoc profesjonalistów będzie komuś potrzebna, zachęcamy do skorzystania z naszych usług.

Poradniki – ściągnij za free

przez

Intensywne czytanie

Interpretacja wiersza

Jak nauczyć się niemożliwego

Jak skutecznie radzić sobie z roztargnieniem

Jak sobie radzić z nauczycielem 🙂

Jak zapamiętywać liczby

Jak często się uczyć

Kształtowo-liczbowa metoda kojarzeń

Miejsce nauki

Motywacja

Nauka słownictwa

Odpowiadanie – przemawianie

Przygotowanie do klasówki

Skuteczna nauka

Słowniki internetowe

Sposoby ściągania

Sposób na wkucie

Szybkie czytanie

Szybkie zapamiętywanie

Umiejętność koncentracji uwagi

Ważny egzamin – co robić?

Wypowiedź ustna

Zapamiętywanie

MaturaCDplus

Prawie 600 mega bardzo przydatnych dla maturzysty ściąg i wypracowań gotowych do wydruku – najlepsze i sprawdzone w 100%.

Obowiązują na maturze

JAK I W CAŁYM LICEUM!

Wypracowania maturalne, referaty, opracowania, notatki, ćwiczenia, ściągi

Zobacz ile osób zaufało naszym wypracowaniom na jednej z wielu aukcji internetowych. To świadczy o niepowtarzalności i super jakości tych materiałów. Zamów już teraz. Wystarczy, że wyślesz do nas e-mail ze swoim adresem. Wysyłka w 12 godzin! Tylko teraz całkowicie za darmo dostaniesz full bonusów za free!

NIGDZIE NIE MA WIĘCEJ! 

Formy płac

przez

Do podstawowych form płac zaliczamy:[1]

  • Formy czasowe, wg których wynagrodzenie pracownika zależy od ilości przepracowanego czasu,
  • Formy akordowe, określające wysokość wynagrodzenia w zależności od wyników uzyskiwanych w pracy, mierzonych w jednostkach naturalnych lub wartościowych.

Do najczęściej stosowanych w praktyce form czasowych płac zalicza się:

  • Płaca dniówkowa zwykła, ustalana jako iloczyn liczby przepracowanych dni i stawki za dzień roboczy,
  • Płaca dniówkowa z premią, składająca się z płacy dniówkowej zwykłej (dniówka zadaniowa) i premii przyznawanej za realizację określonych zadań, często związanych z terminowością lub oszczędnością.

Według czasowych form płac, zazwyczaj opartych na stawkach miesięcznych, wynagradzani są najczęściej pracownicy umysłowi.

Do najbardziej znanych akordowych form płac zaliczane są:

  • Akord prosty, według którego wysokość płacy jest iloczynem liczby jednostek wyników pracy i stawki za jednostkę,
  • Akord progresywny, według którego stawka za kolejne jednostki wyników pracy powyżej przyjętego progu jest ustalana rosnąco, według jedno- lub wielostopniowej progresji,
  • Akord degresywny, przy jego zastosowaniu wysokość stawki za kolejne jednostki wyników pracy powyżej przyjętego progu maleje,
  • Akord pośredni, uzależniający wysokość wynagrodzenia danego pracownika od wyników pracy jego współpracownika,
  • Akord zespołowy, określający stawkę wynagrodzenia jako iloczyn wyników pracy zespołu i stawki za jednostkę, natomiast indywidualne stawki członków zespołu zależą zwykle od zaszeregowania i czasu pacy.

Często stawki akordowe zawierają dodatek (tzw. Zachętę akordową) umożliwiający przy założonej wydajności, uzyskanie przez pracowników wyższego wynagrodzenia oraz premie za realizację określonych zadań.

Płace obejmujące premię udziałową należą do bonusowych form wynagrodzeń. Formy akordowe silnie motywują do zwiększenia wydajności. Mogą być one stosowane w sytuacjach, w których możliwy jest precyzyjny pomiar wyników pracy oraz normowanie jej wydajności lub pracochłonności produkcji (najczęściej dotyczy to prac prostych i powtarzalnych). W przypadku prac złożonych dążenie do wzmożonego wysiłku na rzecz wzrostu wydajności mogłoby doprowadzić do pogorszenia jakości.

Do ograniczeń wykorzystywania tej formy wynagrodzeń zalicza się:[2]

  1. Dehumanizację pracy,
  2. Wysokie koszty normowania.

Obok płac akordowych, do różnych odmian systemów płac zmiennych, stosowanych w praktyce funkcjonowania przedsiębiorstw, należy liczyć udział w korzyściach i udział w zyskach.[3]

Udział w korzyściach stanowi grupowy system zachęt, w którym wielkość wynagrodzenia grupy za dany okres uzależniona jest bezpośrednio od wzrostu efektywności jej pracy w porównaniu z okresem poprzednim. Podstawowa inność tego systemu od systemu udziału w zyskach polega na tym, że nie uwzględnia on wpływu czynników zewnętrznych na efektywność – pracownik może otrzymywać wynagrodzenie, mimo, że przedsiębiorstwo nie osiąga zysku.

Interesującym rozwiązaniem, w ramach systemów zmiennych płac, silnie motywującym kadrę kierowniczą i pracowników do zainteresowania powiększaniem wartości przedsiębiorstwa w długim okresie, jest wypłacanie premii w akcjach imiennych, bez prawa ich sprzedaży przez określony czas, albo też przyznawanie prawa zakupu danej liczby akcji, w danym terminie, za określoną cenę.[4]

[1] Licharski str. 283

[2] Tamże, str.283

[3] Gruszczyńska, Malec 2001, str.80-81

[4] Licharski…str.284

Ekspert czy Kowalski?

przez

W reklamie bardzo ważny jest nadawca, który może występować w dwóch postaciach. Z jednej strony, nadawcą jest firma, która płaci za reklamę, z drugiej – jest też nim osoba prezentująca treść reklamy (np. aktor w reklamówce telewizyjnej). Wyróżniamy trzy cechy charakteryzujące nadawcę reklamy: wiarygodność, atrakcyjność i władzę.

Wiarygodność – odbiorcy obdarzają źródło informacji wiarygodnością o tyle, o ile postrzegają je jako eksperta w danej dziedzinie i uznają, iż można mu ufać. Problem wiarygodności pozwala wytłumaczyć niską skuteczność wielu reklam wykorzystujących znanych aktorów, którzy jednak nie są dla odbiorców reklamy wiarygodnymi dentystami, lekarzami czy gospodyniami domowymi. Szczerze mówiąc, reklamy tego typu są bardzo skuteczne w jednym – przyciągają uwagi telewidza; szkoda tylko, że oglądając taką reklamę, konsument zwraca większą uwagę na to, kto w niej występował, a nie na to, co było w niej reklamowane[1].

Atrakcyjność – ta cecha powoduje, iż odbiorca pragnie się identyfikować z nadawcą przekazu. Źródłem atrakcyjnym jest takie, które:

  • pod względem wieku, płci, klasy społecznej, stylu życia jest podobne do odbiorcy reklamy;
  • odbiorca podziwia; do którego aspiruje (np. sportowiec osiągający rekordy w swej dziedzinie);
  • jest znane odbiorcy z licznych kontaktów z nim (znany piosenkarz dla nastolatków).
  • Jest znane odbiorcy z licznych kontaktów z nim (znany piosenkarz dla nastolatków).

Władza – ta cecha oznacza, iż nadawca może „ukarać” lub „nagrodzić” odbiorcę za określone zachowania. W przypadku reklamy wydaje się niemożliwe, by nadawca przekazu miał taką władzę nad odbiorcami, a jednak… Jeśli widz zaangażowany w oglądanie reklamy zacznie identyfikować się z występującą w reklamie postacią, a druga osoba, prezentująca w imieniu firmy treść reklamy, może ukarać lub nagrodzić tę postać, to wystąpi prawdopodobnie efekt „przeniesionej władzy” nadawcy nad odbiorcą[2].

[1] Kall J., Reklama, PWE, Warszawa 1998, s. 79

[2] Kall J., Reklama, PWE, Warszawa 1998, s. 79

W czym wyraża się kontestacja?

przez

Objawami postaw kontestacyjnych są zachowania bardzo różne, często nawet przeciwstawne. Mogą to być polityczne demonstracje, strajki studenckie i ucieczki z domów bardzo często praktykowane przez młodzież tamtego okresu. Zamachy bombowe i próby tworzenia małych alternatywnych społeczności, kształtujących nowe, alternatywne style życia i nowe formy międzyludzkich kontaktów (niemożliwych do zrealizowania w ramach ówcześnie funkcjonującego społeczeństwa). Również zachowania dewiacyjne takie, jak narkomania i przestępczość, oraz działalność społeczną, która określana jest jako „pozytywna” i zmierzająca do tworzenia, obok oficjalnego systemu, tzw. „alternatywnych instytucji” (szkoły, spółdzielnie, kasy samopomocowe, przychodnie lekarskie, ośrodki badań socjologicznych, które zajmowały się ujawnianiem wszelkich nieprawidłowości w funkcjonowaniu demokratycznie ustanowionych instytucji społecznych i skutków ich działalności).

Postawy kontestacyjne obejmują także akty przemocy wobec przedstawicieli władzy korporacji, ale też rezygnację, nierzadko prowadzącą do czynów samobójczych, intensywny wysiłek i tzw. „Robienie Nic”, działania długofalowe o wyraźnym zorganizowanym charakterze  i spontaniczne, jednorazowe wydarzenia – często o burzliwym przebiegu.[1]

Kontestacja i kontrkultura

Po raz pierwszy terminu „Kontrkultura” użył w 1969 roku, amerykański historyk, teoretyk kultury, a także ideolog i jej gorący zwolennik – T. Roszak. W swej książce p.t: Making of Counter – culture (Tworzenie kontrkultury) przedstawił wizję ruchu, złożonego z progresywnych i libertariańskich grup, który – jego zdaniem – miał stworzyć alternatywę dla ówczesnego, zachodniego wzoru organizacji życia społecznego, aż w końcu powinien zająć jego miejsce.

„Kontrkultura” kładła nacisk na miłość, pokój, negowała sens materialnego bogacenia się, koncentrowała się raczej na doznawaniu niż na racjonalnej myśli, oraz odchodziła od destrukcyjnych sił takich jak: wojna, skażenie środowiska, eksploatowanie mniejszości”.[2]    W rozumieniu twórcy terminu – T. Roszaka: „Kontrkultura wyraża się w sprzeciwie wobec kultury zastanej, jak i próbach tworzenia kultury nowej, mającej zastąpić zanegowaną rzeczywistość kulturową „.[3]

Podobne znaczenie przypisuje jej A. Kłoskowska twierdząc, iż: „Kontrkultura zwraca się przeciw ustanowionemu porządkowi, aby w jego miejsce postawić własne, opozycyjne w stosunku do niego wartości”.[4]

Kontrkultura oznacza więc spontaniczne odrzucenie utrwalonych wcześniej wartości, norm, stylów życia występujących w obrębie zastanej kultury. Akt odrzucenia wynika z tego, iż zostały one – wartości, normy i style życia – uznane niegodne kontynuacji. W tym sensie pojęcie to ma wydźwięk zdecydowanie ideologiczny i doskonale oddaje sens konfliktów lat 60 – tych i 70 – tych.

Kontestacja (zakwestionowanie, odmowa współudziału) jest zatem fazą wstępną, pierwszym krokiem, w procesie tworzenia kontrkultury, czyli fundamentów alternatywnej rzeczywistości.

[1]  A. Jawłowska, Drogi kontrkultury, Warszawa 1975, PiW, s. 9.

[2] P. Zimbardo, Psychologia i życie, Warszawa 1984, PWN, s. 284.

[3] M. Filipiak, Od subkultury do… s. 14.

[4] A. Kłoskowska, Socjologia kultury, Warszawa 1989, PWN, s. 547.